Doornen in het oog
nagels aan doodskisten
smarten van het hart
onwelkom
afgewezen
ze verwijderend
blijven ze zo
juist bij ons
die bezigheden bezielen
en meer
Eens weg
noden we ze dan terug
deze scherpe blijken
zoete pijnen
van leven
die ook kleur, dimensie, verrukking geven?
of vlakken we af
tot er vooral
pijnlijke pijnloosheid resteert
zinderend als het graf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten