moed voor lafaards

hoe laffer de mens
hoe moediger hij kan zijn

gedichtengedachte

gedichten,
ze komen
maar niet
als ik ze actief zoek,
wil schrijven
of tracht te bedenken
eerder als ik dat losjes niet doe

ze komen
zonder richting, bedoeling, of vooropgezet denken
gevormd door gedachteloze gedachten
hangen ze voor ieder bereikbaar in de lucht
daar waar ze niet gezocht worden
geplukt kunnen worden
als niemand ze wil grijpen
niets ze bedenkt of zoekt
beschikkend over zichzelf
wachtend om onaangeraakt te vloeien

gedichten, ze komen
maar vraag me niet hoe

praatjes

woorden vullen
de aanwezige ruimte
met hun luidruchtige karakters
die de mogelijkheid overstemmen
om te vertellen over wat zich buiten hun grenzen afspeelt
halveren elke belevenis die van nature niet taalkundig is
gelukkig is er regelwit
die zwijgzaam betekenis tussen de regels vlecht
en de toehoorder
die het verhaalde en niet vertelde vertalen
tot iets echt

ongevraagd en onnodig advies voor de Matthijs in ieder van ons

Matthijs
geniet van het gelijk
dat hij heeft
zonder iemand
ervan te hoeven overtuigen
noch met de zin het te willen delen
het kan hem niet velen:

Matthijs heeft gelijk

de kans gemist
te zijn
met velen
door zelfs zijn gelijk
niet te willen delen

goedkoop gevoel op waarde geschat

alles van waarde

is er in overvloed

alles van waarde
is er voor iedereen

alles van waarde
is gratis
en laat zich niet bezitten

ingewikkelde eenvoud

het is eenvoudiger moeilijk te doen
dan eenvoudig te zijn

het is vaak ingewikkeld
om zaken eenvoudig te houden,
complex om zaken simpel(weg) te doen

moeilijk doen is makkelijk
eenvoudig doen is moeilijk doen

eenvoudig zijn is moeilijk
moeilijker dan ingewikkeld zijn

klinkt ingewikkeld
die eenvoud

goed gezien

als je zonder obstakels ziet

wat  zich allemaal aandient

kan je het beeld dat je ervan had of wilde maken

veranderen tot wat het werkelijk is

door er niets aan te doen  

van mij voor jou

ik pel mijn lijf, mijn ziel, leg mijn huid op tafel
die ik als vezels voer aan dit gedicht
dat zonder naar binnen te kijken
een hoofd is zonder aangezicht
ik sta naakt, ontbloot wat er maar is
wil alles met ieder delen,
poog naar verbintenis

light verse over leven

ik bouw op ervaring en sta nu stil 

denk soms als ik hoor te slapen, over wat het leven wil

zie mijn leven als mijn werk (en mijn werk als mijn hobby die ik niet eens perse wou)

constateer dat ik vrijgezel ben, maar wel één die getrouwd is met jou

ben ook nog eens vader en tegelijkertijd kind
een zwerver met een dak boven het hoofd, dat hem vrij goed zint
een monnik zonder God die wel wil geloven
maar niet in wat anderen mij beloven
ben kapitein op mijn eigen boot
terwijl ik niet varen kan, hoe idioot!
ben als een leraar, zonder stof, laat staan een klas
dicht wat ik wil, niemand die het ooit las
ligt iets vast dan kan het ook los, gaat het fout dan denk ik: ach, goed
en overdenk hier mijn leven: goed te weten dat het fladdert zoals dat het doet

over poezie

als in zeggingskracht

spreken zilver is en zwijgen goud

is dichten schreeuwende stilte,

zo hardop mogelijk zwijgen,

een poging om in woorden

het onuitsprekelijke te dicteren

de chaos te orkestreren,
vergane bloemen
in pronte knoppen reanimeren,

en voor even, de eeuwigheid citeren
het grootse tot pagina reduceren
de tijd een poosje pootje lichten
in niets kijken naar de verste vergezichten
in het korset van enkele regels

de kosmos je zinnen doen weven
stilte woorden geven
het onnoembare benoemen,
de dood doen leven
streven buitentaals te wezen
serieus plezier voor even beleven 

(verder kan je er niets met deze zielebalsem, is het zonder waarde, levert het in ieder geval geen zak op )

blik op bestemmingen

in fotografie
bepalen ontvankelijke aandacht,
onbevangen blik,
gezichtspunt
en invalshoek wat je ziet
en hebben ervaren ogen
een breder zicht
op wat er nog te zien is: steeds meer, steeds (op)nieuw

hetgeen geldt voor alle bestemmingen

ongeacht naar welke, van wie,
je (van) waar en wanneer maar kijkt

leve de dood, het verval en onze ziekten: leve het leven

botox

(levens)verzekeringen

en anti-rimpelcreme

willen een naderende einde camoufleren

en halen het tot aan de oppervlakte naderbij,

want is niet elke poging ons vervallend leven te slim af te zijn,

ons naderend einde weg te moffelen, het te regisseren, of proberen te negeren
niet hetzelfde als het leven bagatelliseren

niet het lelijkste en oppervlakkigste en meest doodse erin ruim baan geven,

tenzij je graag dood wil zonder het leven te leven?