Ik ken iemand, maar weet niet zeker of ik hem ooit zag. Hij richt zich soms tot me, onoverwinnelijk, maar niet uit op victorie. Goedheid demonstrerend, voel ik me kreupel en klein en ervaar verkeerd geadresseerde zelfliefde en zich vergissende arrogantie. Met niet te mijden kracht is hij trouwens ook vrouw, een paar mensen groot, sterk en lief als moeder aarde, angstaanjagend veel sterker, magischer, ouder en liever dan ik, vriendelijk dwingend tot naakte overgave. Zo verhouden we ons werkelijk en onderga ik de almachtige goedheid zonder tussenkomst, onbezoedeld en besef dat ik ben uitgenodigd het voorgespiegelde te volgen, waarvoor ik een gebrek aan vertrouwen moet laten vallen. En een hoop pietluttigheid die ook in mij huist.
In gesprek met elkaar gaan gaan mijn haren overeind staan, zoals dat van een dier en voel ik dwars door afstand je (angstaanjagende) nabijheid: kippenvel communicatie, ongehinderd reizend over duizenden kilometers, en vele jaren. Ik dacht speciaal te zijn, maar weet inmiddels, dit is heel normaal, hoe ongebruikelijk ook.
Was jij ook degene die me die nacht twee keer oppermachtig met pijlen in het hart trof en rond de tent sloop, met oneindige energie? Ben jij degene met die enorme handen en dat grote (opper)hoofd dat kan transformeren in wat je maar wil? Stuurde jij die wespen om te leren uitreiken naar angst en die vriendelijk buigende roodborstjes die eenheid met ander leven lichtvoetig introduceerden? Misschien was jij ze zelf? Was jij het in die Amsterdamse tram die ooit eens woordloos en uit het niets engelachtig tot mij sprak voordat je oploste op het moment dat ik je wilde nakijken, net zoals het witte muisje bij de Kami-tree waarvoor ik bang wegliep toen het rond mijn voeten cirkelde? Ben je buiten me, een deel van me, beste ervaring van verschillende levensvormen die geen en tegelijkertijd alle vormen kan aannemen? Hebben we daarom verschillende zintuigen en instincten gekregen zodat we kunnen getuigen van de oneindige levensmanifestaties, mogelijkheden en verbondenheid.
Wie je bent, wie ik ben, wat dit is; ik hoef het niet meer te vragen, aanvaard het dankbaar en maak het mee, ooit, in dagen van dood en in deze dagen. Het is soms schrikbarend onwennig, niet altijd aangenaam, maar wel te vertrouwen, in alle eerlijkheid en oprechtheid, als ik me niet verstop, niet veins, niet in routine verval, niet hoogmoedig ben, niet angstig, niets wil, me nergens toe richt, me wakker helder, eerlijk en open verhoudt tot leven en ze niet zie vliegen, zoals ik dat nu ook niet doe, in deze trancedente vertelling die zich afspeelt in het waarneembare en daarbuiten.
Menig mens die ervaart en beweert uit meerdere identiteiten te bestaan, en soms in dimensies buiten tijd en plaats meent te verkeren, zal door psychologen en psychiaters ziek, gespleten, gestoord worden gewaand, daar waar de veelheid aan gewaar-zijn en van levensvormen mij volkomen gezond en waar voorkomen, zoals in een oude herkenning, die getuigt over vormen en verwevenheden van leven tot ander leven door alle tijden, vormen en talen heen, zich bevindend op een plaats waar we altijd weer heen keren, nooit van losstaan.
