over poezie

als in zeggingskracht

spreken zilver is en zwijgen goud

is dichten schreeuwende stilte,

zo hardop mogelijk zwijgen,

een poging om in woorden

het onuitsprekelijke te dicteren

de chaos te orkestreren,
vergane bloemen
in pronte knoppen reanimeren,

en voor even, de eeuwigheid citeren
het grootse tot pagina reduceren
de tijd een poosje pootje lichten
in niets kijken naar de verste vergezichten
in het korset van enkele regels

de kosmos je zinnen doen weven
stilte woorden geven
het onnoembare benoemen,
de dood doen leven
streven buitentaals te wezen
serieus plezier voor even beleven 

(verder kan je er niets met deze zielebalsem, is het zonder waarde, levert het in ieder geval geen zak op )