wees van de liefde

onbeantwoorde liefde
woont gevangen door verlangen
in het huis van eenzaamheid

als de zon schijnt
ziet hij de buien hangen
verdoofd hoort hij
losse klanken
waar melodieën klinken

de honger naar liefde
onstilbaar voedend
met de behoefte naar meer,
zwervend over wegen
om te krijgen,
waar liefde zich blootgeeft
in gedeelde overgave,
en in geven dat krijgen is

terwijl verlangens
om te nemen,
in dolende levenswandelingen
gidsen naar doodlopende paden
of fata morgana

wees van de liefde
verlamd kan hij zijn arm
niet reiken
niet troosten, niet aannemen
of uitdelen
en anderen zijn schouder
niet lenen

wees van de liefde
is als de eenzaamste kluizenaar
vervreemd van zijn omgeving
opgesloten in zichzelf
heeft hij zelfs geen plaats
voor zijn eigen ik

als reiziger in behoefte
benadert hij heimelijk nieuwe contacten
op zoek naar beloften van menselijk verbond
vindt hij illusies
die op zijn best lijken op de schaduw van het origineel
(zonder kleur zonder diepte)
en wordt teleurgesteld heremiet
die berust in de zekerheid van solitude
zijn ziel beschermend voor al wat hij niet
met anderen meemaken mag

als steen zo hard
verstart het mildste gevoel
in diepe smart

wie kan het verlangen naar liefde verlaten?
wie slaat het verkrampt graniet tot moes?

de wees van de liefde
zingt zijn valse noten
die het publiek
niet wil horen
tenzij het luisteren moet
en direct daarna
snakkend de vrijheid opzoekt

de laatste die blijft
heet Genade
die vindt alles goed
en is er om niet
hij herkent in de kakofonie
de harttoon van de wees
en aanhoort hem
geroerd
zoals hij is

onbeantwoord bis bis
baren hem tranen van verdriet
maar in dank
neemt Genade aan
de gift van dat ene lied
dat getweeën beleefd
troost biedt

het zoeken verleerd
in de bevrediging
van het gebodene
vindt de wees
de stille rust van liefde
die aanvaarding is
en stopt met zoeken
en zingen

eindelijk stil
eindelijk rust